فن پومودورو برای افزایش بهره وری در مدیریت زمان

فن پومودورو یا تکنیک پومودورو  Pomodoro Technique یکی از روش های مدیریت زمان به منظور افزایش بهره وری در کار و مطالعه و ابداع شده توسط فرانسیسکو سیریلو Fransisco Cirillo  است. در تکنیک پومودورو باز هم کارها را در بسته­ های زمانی کوچکتر تقسیم می کنیم. بر طبق این روش بهترین تکه زمانی برای کارکردن ۲۵ دقیقه است که برابر است با مدت زمان لازم برای درست کردن سس پومودورو که یک سس گوجه‌فرنگی سنتی ایتالیایی است. فرد پس از ۲۵ دقیقه کار باید برای مدت کوتاهی مثلاً ۳ تا ۵ دقیقه استراحت کند.

در فن پومودورو ، هر بازه زمانی ۲۵ دقیقه‌ای یک پومودورو نامیده می شود و پس از هر چهار پومودورو یک استراحت طولانی تر ۱۵ تا ۲۰ دقیقه ای وجود دارد.

در فن پومودورو یا همان تکنیک پومودورو شش اصل و مرحله وجود دارد:

1. انتخاب کاری که باید انجام شود.
2. تنظیم زمان‌سنج که بصورت سنتی ۲۵ دقیقه است.
3. کار بر روی تکلیف تا زمانی که زمان سنج به زنگ درآید. اگر حواس‌پرتی گوناگون به سراغ تان آمد آن را یادداشت کنید و سریعا به ادامه تکلیف باز گردید.
4. وقتی که زمان سنج به زنگ درآمد، علامت تیک را بر کاغذی یادداشت کنید.
5. اگر شما کمتر از چهار علامت تیک بر روی کاغذتان دارید، استراحتی کوتاه ۳ تا ۵ دقیقه‌ای کنید و به مرحله اول باز گردید.
6. اگر تعداد علامت های تیک‌دار روی کاغذتان به بیش از چهار رسیده، استراحتی ۱۵ تا ۳۰ دقیقه‌ای را در پیش گرفته و لیست علامت های تیک دارتان را پاک کنید، سپس به مرحله اول باز گردید.

همان طور که ملاحظه می­ کنید، این بازه­ های زمانی با سیکل های انرژی ۹۰ تا ۱۲۰ دقیقه کاملاً منطبق است. سکیل های انرژی ۹۰ دقیقه تا ۱۲۰ دقیقه بهترین بازه های زمانی برای انجام فعالیت ها هستند که در این بازه ها انسان دارای بالاترین میزان انرژی و عملکرد است. بعد از هر سیکل انرژی ۹۰ الی ۱۲۰ دقیقه شخص باید به طور کامل دست از کار بکشد و حتماً استراحت کند.

بررسی برنامه ریزی استراتژیک یا برنامه ریزی راهبردی

برنامه ریزی استراتژیک یا برنامه ریزی راهبردی یا Strategic Planning | بیشتر برنامه­ ریزی ها بر اساس دیدگاه عقلایی، دارای شکل آرمان ها و اهداف طرح ها و اقدامات و منابع مورد نیاز می­ باشند. در این مدل ها ، ابتدا آرمان ها و اهداف سازمان تبیین شده ، سپس طرح ها و اقدامات لازم تعیین و در نهایت منابع مورد نیاز برای انجام برآورد می­ گردند. تغییر در شرایط محیط، سیاست ها، نگرش ها، دیدگاه ­ها، ساختارها، نظام ها و … عواملی هستند که بر آرمان ها و اهداف برنامه­ ریزی تاثیر گذاشته و در نهایت باعث تغییر برنامه می­ گردند.

برنامه­ ریزی در شکل عقلایی فوق، ظرفیت و تمانایی مقابله با تغییرات سریع محیط بیرون را ندارد و به شکست می انجامد. این شرایط موجب رشد این تفکر شد که در برنامه ریزی باید بتوان مطابق با تغییرات، جهت حرکت سازمان را تغییر داد و جهت و رفتار جدیدی را در پیش گرفت. این نگرش زمینه ساز ابداع برنامه ریزی استراتژیک شد.

برخلاف برنامه­ ریزی سنتی که در آن آرمان ها و اهداف تعیین می­ شوند، هدف برنامه ­ریزی استراتژیک ، تبیین و تدوین استراتژی است. امروزه به دلیل پیچیدگی در عناصر محیط خارج و ارکان داخلی سازمان، مدیریت بر سازمان ها پیچیده تر از گذشته شده و در نتیجه وظیفه مدیریت را خطیر نموده است.

برنامه ریزی استراتژیک دوراندیشی سازمان یافته ای است که مراحل زیر را در بر دارد:

الف- تعیین مأموریت ها و هدف های دور برد

ب- تفکیک مأموریت ها به هدف های کمی و کیفی کوتاه مدت، که این عمل را در اصطلاح هدف گذاری می­ نامند.

ج- تعیین خط مشی ها سیاست ها

د- طرح ریزی و برنامه ریزی اجرایی (تاکتیکی).

از برنامه ­ریزی استراتژیک انتظار می رود تا امکان مانور سازمان در محیط متغیر را برای دستیابی به اهداف از پیش تعیین شده فراهم سازد. برنامه ریزی استراتژیک به پایان دوره زمانی مورد نظر جهش می کند و سپس به عقب باز می گردد تا مشخص سازد که در فواصل زمانی مختلف، چه اقدام هایی باید انجام پذیرد و به ویژه در زمان حاضر چه کارهایی باید انجام شود تا احتمال دست یابی به اهداف پیش بینی شده در زمان های مقرر قطعی شود.

برنامه ریزی و انواع آن

برنامه ریزی عبارت است از فرآیندی با مراحل مشخص و منسجم که در قالب سیستمی هماهنگ از تصمیمات برای تولید یک خروجی استفاده می شود. برنامه ریزی با تصمیم گیری تفاوت دارد. از طریق فرایند برنامه ­ریزی است که مجموعه ای از تصمیمات اتخاذ می شود.

برنامه ­ریزی خود ابزار است نه هدف. برنامه خود به تنهایی ارزش چندانی ندارد ، هدف و منظور اصلی از برنامه ریزی، تهیه و تدوین برنامه نیست، بلکه هدف و آرمان اصلی، دست یابی به نتایج منطقی است.

برنامه ­ریزی، بیشتر فعالیتی پیوسته و پی­گیر است تا یک فعالیت گسسته و سالیانه. پس مدیریت عالی و مدیران اجرایی سازمان باید برنامه ­ریزی را به عنوان بالاترین اولویت و مهمترین وظیفه مدیریت که به تصمیمات و کارهای آن اعتبار می­ بخشد، بنگرد.

برنامه ریزی عبارت است از داشتن طرحی برای نیل به هدف های پیش بینی شده.

• عام ترین تعریف برنامه­ ریزی عبارت است از کوششی سازمان یافته و آگاهانه برای انتخاب بهترین وسایل ممکن به منظور رسیدن به اهداف.
• منظور از برنامه ­ریزی، تدوین سلسله تدابیر اجرایی و اقدام های عملی برای رسیدن به هدف یا اهداف معین ، در زمان تعیین شده است.
• برنامه­ ریزی، فرایند ذهنی و عملی مجموع ه­ای از تصمیم گیری های سنجیده­ ای است که بر اساس قیودات کمی ، کیفی و زمانی و مکانی شیوه دخالت انسان را در موضوعی مشخص بیان می ­کند
• خصلت های برنامه ریزی عبارتند از: هدفمندی، عمل، آینده نگری، پویشی، عقلایی.
• مفاهیم اصلی برنامه ریزی عبارتند از: جریان و مداومت، ارشاد و هدایتگر، هدف گیری و درون نگری، آینده نگری.
• مراحل برنامه ریزی عبارتند از: جمع آوری اطلاعات، تجزیه و تحلیل، ارزشیابی، تعیین اولویت ها، برنامه و اجرا.

کارآفرینی با ریسک و سرمایه کم

کارآفرین محتاط کیست؟ یکی از اصلی ترین عادتهای کارآفرینان موفق ، مطالعه، آموزش و رشد همیشگی است. ما به عنوان کارآفرینان خود ساخته به اهمیت خودآموزی برای کسب مهارتهای مورد نیاز موفقیت در کارآفرینی و رشد کسب و کار آگاهی داریم.

در این میان مطالعه بیوگرافی ها و سرگذشت کارآفرینان موفق نیز یکی از مواردی است که بینش کارآفرینان جوان را شکل می دهد. اما نکته مهمی که وجود دارد این است که اغلب این داستانهای موفقیت از کارآفینان، در فضای اجتماعی ، اقتصادی ، فرهنگی و سیاسی متفاوت با شرایط کشور ما رخ داده است. بنابراین اینکه انتظار داشته باشیم با مطالعه آنها و طی کردن راه آنها دقیقاً همان نتایج را بدست می آوریم ، خیلی محتمل به نظر نمی رسد.

از طرف دیگر بسیاری از این داستانهای موفقیت با اغراق و بزرگ نمایی همراه است. به این ترتیب در کنار تمام فواید مطالعه آنها، ممکن است نتیجه ای که در ذهن ما نقش می بندد کاملاً مطابق واقعیت و تضمین کننده موفقیت ما نباشد.

واقعیت این است که در مقابل هر کارآفرینی که با انجام ریسک های بزرگ موفق شده است، ده ها کارآفرین وجود دارند که بخاطر ریسک کردن زیاد شکست های سختی خورده اند. برخی حتی دیگر نتوانسته اند دوباره شروع به کار کنند. تنها تفاوت این است که ما داستان شکست خورده ها را نمی شنویم.

نکته ای که می خواهم به آن اشاره کنم این است که “کارآفرینی الزاماً به معنی ریسک کردن زیاد و سرمایه اولیه فراوان نیست.” در بسیار موارد می توان با ریسک و هزینه زیاد شروع به کار کرد، اما این نیز الزاماً منجر به موفقیت نمی شود، حتی شاید موجب شکست سخت تر بشود.

ممکن است که شروع قدرتمند کار جدید برای کسانی که تجربه و دانش راه اندازی و ارتقاء کسب و کارهای موفق داشته اند، راهکار خوبی باشد، اما قطعاً برای اشخاصی که برای اولین بار کارآفرینی می کنند توصیه نمی شود.

موفقیت در کسب و کار به مدیریت هوشمندانه ریسک ربط دارد نه انجام دادن ریسک های بدون فکر.

کارآفرینی چیست؟ تعریف کارآفرینی

حتما با مطالعه درباره تعریف کارآفرینی متوجه شده اید که تعاریف مختلفی از کارآفرینی وجود دارد. این امر می تواند دلایل مختلفی داشته باشد؛ دلایلی مانند:

• اثرگذاری فرهنگ یک جامعه بر موضوع کسب و کار و کارآفرینی
• گستره بزرگ فعالیت های کارآفرینی از کسب و کارها کوچک تا سازمان های بزرگ
• حوزه های مختلف کارآفرینی از کارآفرینی خانگی تا کارآفرینی سازمانی

این دلایل در کنار بسیاری از موارد دیگر، همه و همه باعث شده تا افراد گوناگون از زاویه‌های دید گوناگون به موضوع کارآفرینی نگاه کنند و بنابراین تعاریف مختلفی هم برای آن وجود داشته باشد.

مثال معروفی وجود دارد که در آن عده ­ای برای اولین بار در یک محیط تاریک با یک فیل مواجه می­ شوند و می­ خواهند که آن را بشناسند. آنها که نمی ­توانند از قدرت بینایی خود استفاده کنند به ناچار باید از طریق لمس کردن آن موجود را بشناسند. هر کدام نیز قسمتی از فیل را لمس می ­کند. شخص اول با دست زدن به پای فیل گفت که این تنها یک ستون است. دومین شخص که گوش فیل را لمس کرده بود گفت که آن یک بادبزن بزرگ است. دیگران نیز که خرطوم و دم و عاج فیل را مقایسه کرده بودند به صراحت گفتند که فیل چیزی نیست جز یک مار بزرگ، یک تکه طناب، یک شمشیر و … . هر کدام از این اشخاص با توجه به میزان اطلاعاتی که بدست آورده بودند تعریفی از فیل ارائه دادند، اما هیچ کدام نمی توانستند فیل حقیقی را تشریح نمایند و کلیت آن موجود را درک کنند.

میزان و نوع درک اشخاص از کارآفرینی نیز مانند همین داستان است. تعریف کارآفرینی دارای تصاویر و واژگان متعدد است. برخی از محققیق خط مشی کارآفرینی را با نوآوری و فناوری می­ دانند و دیگران کارآفرینی را با خود اشتغالی، برخی کارآفرینی را همراه با کسب و کارهای کوچک و میانی می­ دانند، برخی دیگر کارآفرینی را مجموعه ذهنی از تشخیص فرصت ها، استفاده بهینه از منابع، ریسک ­پذیری و اقدام می ­دانند، برخی عقیده دارند که کارآفرینی کلاً درباره ایجاد مشاغل جدید است و در همین حین دیگرانی می­ گویند که کارآفرینی تنها به خلق یک سازمان محدود نمی ­شود، برخی می­ گویند کارآفرین کسی است که با انتقال منابع از فضاهای کم بازده به پر بازده بازار را به حالت تعادل و ثبات هدایت می­ کنند و برخی دیگر عقیده دارند که کار کارآفرینان تخریب خلاق در وضع موجود بازار است.

به همین خاطر برای پاسخ به تناقضات و تعارضات ظاهری در فهم کارآفرینی، طبقه ­بندی­­های متنوع برای گونه­ های متفاوت از کارآفرینی ارائه می­ شود. هر کدام از این گونه­ های کارآفرینی بر روی جنبه ­های مشترک و مشخصی متمرکز هستند. برخی از این گونه ­ها عبارتند از: کارآفرینی درون سازمانی، کارآفرینی سازمانی یا سازمان های کارآفرینانه، کارآفرینی اجتماعی، کارآفرینی مستقل یا فردی، کارآفرینی مردمی، کارآفرینی مدنی، کارآفرینی اشتراکی، کارآفرینی پایدار، کارآفرینی پاسخگو، کارآفرینی افزارمند، کارآفرینی فرصت­گرا، کارآفرینی پرورشگاهی، کارآفرینی اکتسابی، کارآفرینی مقدماتی، کارآفرینی نوآورانه، کارآفرینی سنت­گرا، کارآفرینی اقتباس­گر یا مقلد، کارآفرینی خدماتی، کارآفرینی صنعتی، کارآفرینی تجاری، کارآفرینی کشاورزی، کارآفرینی روستایی، کارآفرینی زنان، کارآفرینی مدرن، کارآفرینی فنی، کارآفرینی غیر فنی و ...

در اینجا به چند تعریف کارآفرینی اشاره می کنم

مزایای کارآفرینی

هر شخصی هر کاری را که انجام می دهد به دنبال کسب منافع و خلق ارزشهاست. بنابراین اشخاصی که با رها کردن محدوده آسایش خود و تحمل ریسک ها و سختی های فراوان وارد دنیای کارآفرینی می شوند نیز به دنبال مزایای کارآفرینی هستند که در مشاغل دیگر نمی توان آنها را به دست آورد.

به قول کنفسیوس

اگر به کاری که علاقه دارید مشغول باشید، هیچ روزی از زندگی را به کار کردن مشغول نیستید (بلکه تفریح میکنید).

در این مقاله مزایای کارآفرینی را به دو دسته مزایای درونی و مزایای بیرونی تقسیم کردم. منظور از مزایای درونی، مزیت های احساسی، روانی و شخصیتی است که شخص از کارآفرین بودن بدست می آورد. همچنین منظور از مزیت های بیرونی دستاوردهای فیزیکی، مالی و ملموس کاری برای کار آفرین است.

مزایای کارآفرینی (درونی)

حس رضایت شغلی

حضرت علی(ع) می فرمایند

بزرگ ترین تفریح انسان کار است.

هیچ لطفی در زندگی بدون شور و هیجان وجود ندارد. کسانی که به کارهایی اشتغال دارند که به آن کارها علاقه ای ندارند، بخش بزرگی از زمان و زندگی خود را به هدر می دهند. ممکن است کسانی که به صورت کارمندی یا با اداره کسب و کارهای کوچک یا خویش فرما مشغول به کار هستند، بعد از مدتی کار و پیشرفت به امنیت شغلی و مالی نسبی دست پیدا کنند، اما با گذشت زمان، این اشخاص خود را همواره دور و دورتر از رویاها، زندگی ایده آل، شکوفا کردن استعدادها و توان های بالقوه خود و در نهایت رضایت شغلی احساس می کنند. آنها در یک چرخه روزمرگی گرفتار می شود. از این بدتر آنها به آینده نگاه می کنند و تفاوت چندانی میان آینده با حال و گذشته نمی بینند. کاری را انجام می دهند که از یک طراف از آن رضایت ندارند و از طرف دیگر به دلیل مسائل اقتصادی نمی توانند از آن خارج شوند.

اما در مقابل شخص کارآفرین در ابتدا کاری را شروع می کند که علاوه به تخصص و مهارت نسبی در آن، به آن کار علاقه دارد. این علاقه مندی به کار باعث می شود کارآفرینان بتوانند سختی های اولیه شروع به کار را تحمل کنند. بدین ترتیب با گذشت زمان و سپری کردن سختیهای اولیه و شروع فواید مالی، مزیت رضایت شغلی بیش از پیش خود را نشان می دهد.

حس موفقیت و شادی

با سپری کردن شداید و سختی ها و با بدست آوردن اهداف، بزرگ شدن کسب و کار ، جذب نیروی کار جدید، افزایش تعداد محصولات، افزایش فروش، افزایش تعداد مشتریان راضی، افزایش سود ، رشد کسب و کار و در کنار آن رشد شخصیت کارآفرین… ، باور عینی من می توانم در او بروز می کند و تجربیات شیرین موفقیت را حس میکند.

به موجب این موفقیت ها آنها احساس شادی و همین طور مفید بودن در کار و زندگی خود دارند، چرا که می توانند به دیگران کمک کنند به خواسته های خود برسند و به این واسطه خودشان موفق می شوند به خواسته های خود برسند.

دیپاک چوپرا، دانشمند و عارف هندی می گوید

سریع ترین راه برای رسیدن به خواسته هایتان این است که به دیگران کمک کنید به خواسته های خود برسند.

کارآفرینان موفق دقیقاً همین کار را انجام می دهند.

بررسی عادت های روزانه کارآفرینان موفق

به گفته ناپلئون هیل “موفقیت یا شکست ناشی از عادت است“. عادت ها می توانند ارباب مردمان ضعیف اما برده اشخاص قوی باشند. این بستگی به ما دارد که چه عادتهایی را با تمرین و تکرار در خود نهادینه کنیم. به همین علت در این مقاله به دنبال معرفی عادت های کارآفرینان موفق هستم.

کلید موفقیت هر شخص در عادتهای روزانه او نهفته است. آزمایش های زیادی انجام شده است که نشان می دهد بیشتر کارهایی که یک فرد در طول روز انجام می دهد بر اساس عادت های رفتاری است تا کارهای از قبل فکر شده. از طرف دیگر انجام کارهایی که به عادت تبدیل شده اند انرژی بسیار کمتری از ما می گیرد تا انجام کارهایی که به آنها مسلط نیستیم.

به مثال آموزش رانندگی توجه کنید. هر کسی که برای اولین بار تمرین رانندگی می کند بسیار مضطرب است و انرژی زیادی برای رانندگی صرف می کند. نمی تواند به کسی صحبت کند، نمی تواند کار دیگری غیر از رانندگی انجام دهد و مانند رباتی است که به صورت تک بعدی کاری را انجام می دهد. چراکه باید برای انجام هر حرکت کلی فکر کند، بنابراین بعد از آن احساس خستگی می کند. اما بعد از مسلط شدن بر رانندگی و عادت کردن بر آن، با ساعت ها رانندگی نیز خستگی زیادی احساس نمی کند. حتی می تواند در حین رانندگی کارهای دیگری را نیز انجام دهد. این نتیجه عادت است.

اصلی ترین کلید موفقیت موفق ترین افراد جامعه به طور عام و کارآفرینان موفق به طور خاص، نهادینه کردن عادت های موفقیت در خود است. بنابراین ما نیز می توانیم با تمرین و تکرار و نهادینه کردن این عادت ها خود خود به نتایجی مشابه با این اشخاص موفق دست پیدا کنیم.

 عادت های بسیاری برای موفقیت مطرح شده اند . در این مقاله اصلی ترین عادت های کارآفرینان موفق را بررسی می کنم.

۱- کارآفینان موفق روزانه برنامه ریزی می کنند

همان طور که در مقاله مدل برنامه ریزی و مدیریت زمان جامع بیان کردم، انواع زمانی از برنامه ریزی وجود دارد، برنامه ریزی بلند مدت، میان مدت و کوتاه مدت. طیف باره زمان هر کدام از این نوع برنامه ریزی ها متغییر بود و بسته به حوزه فعالیت، از چند دقیقه تا چندین دهه می تواند باشد.

کارآفرینان افرادی بسیار عملگرا هستند، بنابراین علاوه بر دید بلند مدت، تمرکز زیادی بر زمان نزدیک و اجرای برنامه های خود دارند. این عامل باعت اهمیت برنامه ریزی روزانه برای آنها می شود تا بتوانند بیشترین بهره وری را از زمان معین و مشخص روزانه خود داشته باشند.

موفقیت در اجرا صحیح کارها است و برنامه ریزی روزانه بیشترین کمک را به اجرا با کیفیت کارها می کند.

۲- استفاده از ساعات اولیه صبح برای زمان بندی پروژه ها

و ...

تعریف مسکن

مسکن یک مکان فیزیکی است و به عنوان سر پناه نیاز اولیه و اساسی خانوار به حساب می آید. در این سر پناه برخی از نیازهای اولیه خانواده یا فرد مانند خوراک ، استراحت و حفاظت در برابر شرایط جوی تأمین می شود.

مفهوم مسکن، علاوه بر امکان فیزیکی ، کل محیط مسکونی را نیز در برمی گیرد که شامل کلیه خدمات و تسهیلات ضروری مورد نیاز برای بهزیستن خانواده و طرح های اشتغال، آموزش و بهداشت افراد است. در واقع در تعریف و مفهوم عام ، مسکن یک واحد مسکونی نیست بلکه کل محیط مسکونی را شامل می گردد. به عبارت دیگر مسکن، چیزی بیش از یک سرپناه صرفاً فیزیکی است و کلیه خدمات و تسهیلات عمومی لازم برای بهزیستن انسان را شامل می شود و باید حق تصرف نسبتاً طولانی و مطمئن برای استفاده کننده آن فراهم باشد.

در دومین اجلاس اسکان بشر (۱۹۹۶) که در استانبول برگزار شد مسکن مناسب چنین تعریف شده است :

سرپناه مناسب تنها به معنای وجود یک سقف بالای سر هر شخص نیست ؛ سرپناه یعنی آسایش مناسب ، فضای مناسب ، دسترسی فیزیکی و امنیت مناسب ، امنیت مالکیت ، پایداری و دوام سازه ای ، روشنایی ، تهویه و سیستم گرمایی مناسب ، زیرساخت های اولیه مناسب از قبیل آبرسانی ، بهداشت و آموزش ، دفع زباله ، کیفیت مناسب زیست محیطی ، عوامل بهداشتی مناسب ، مکان مناسب و قابل دسترسی از نظر کار و تسهیلات اولیه است ، که همه این موارد باید با توجه به استطاعات مردم تأمین شود.

 

مشکلات مسکن

ساختار اقتصادی و اجتماعی حاکم بر هر جامعه به دلیل روشن نبودن اهداف یا متناسب نبودن سیاست ها و فقدان سیاست ها و فقدان انعطاف لازم در برنامه های موجود و بعضی نارسایی های تشکیلاتی و غیره تشکلاتی را به وجود می آورد که مشکل مسکن را پیچیده تر می کند . اهم این مشکلات عبارتند از :

• محدودیت توان اجرایی دولتها به دلیل نا هماهنگی و عدم انسجام بین برنامه های سکونتی و سیاست های تأمین مسکن و عدم همراهی این برنامه ها با سیاست ها و برنامه های کلی اقتصادی ، اجتماعی بویژه برنامه های کنترل جمعیت و هدایت مهاجرت ؛
• محدودیت منابع مالی دولت ها در تأمین مسکن گروه های کم درآمد ( گروه هایی که اکثریت قاطع نیازمندان واقعی مسکن را شامل می شوند ) ؛
• عدم کفایت بخش خصوصی در تأمین مسکن، مخصوصاً برای گروه های کم درآمد ، زیرا این بخش فقط برای کسانی مسکن تهیه می کند که از قدرت خرید بالایی برخوردارند؛
• تعارض و ناهماهنگی بین دو سیستم برنامه ریزی بخشی و فضایی یا برنامه ریزی مسکن و برنامه ریزی های شهری و منطقه ای ؛
• مقطعی بودن برنامه های مسکن و عدم وجود یک برنامه ریزی جامع مسکن با توجه به برنامه های کلان توسعه ؛
• رشد سریع جمعیت و افزایش شهرنشینان ( نرخ رشد سالانه جمعیت در بیشتر کشورهای در حال توسعه ۴تا ۲ درصد است ولی رشد جمعیت شهری این کشورها به دلیل مهاجرت ۸ تا ۴ درصد است . نتیجه چنین رشد بالایی ، کمبود مزمن مسکن به ویژه در محدوده های شهری است ) ؛
• فقدان استانداردهای مشخص ساختمانی برای طرح ، تولید و اجرا ؛
• مغایرت استانداردهای رایج با توان مالی و خصوصیات اجتماعی و فرهنگی مردم ؛
• نارسایی مقررات و آیین نامه های مربوط به مسکن و ساختمان و عدم کارآیی سیستم های پشتیبانی ؛
• وجود درصد بالایی از ساختمان های زیر استاندارد که نیاز به تخریب یا حداقل تعمیرات اساسی دارند؛
• فقدان نهادهای سرمایه گذاری مسکن و ساختمان و عدم حضور این بخش در بازار سرمایه؛
• فقدان نظام حرفه ای و صنعتی در حرف و صنوف وابسته به ساختمان ؛
• سهم نا چیز مسکن استیجاری در عرضه کل؛
• تفاوت زیاد بین نیازمندان واقعی و متقاضیان موثر آن ؛
• انحراف سرمایه ها از بخش تولیدی مسکن به بخش خدماتی (خرید و فروش مجدد) به دلیل افزایش قیمت ها ( سود یا بازده سرمایه ) در این بخش .

جان راسکین اندیشمند نحله فکری پیش شهرسازی فرهنگ گرا

با وجود اینکه نقد و فلسفه هنر اولین اقدام جان راسکین John Ruskin است ولی این نقد و فلسفه هنری به یک فلسفه اجتماعی ختم می شود که از آنها جدایی ناپذیرند. مفهوم راسکینی هنر، هم با یک آموزش زیبایی شناختی خاص مشخص می گردد.

معروف ترین آثار جان راسکین عبارت اند از:

نقاشان مدرن «۱۸۴۳»

هفت مشعل معماری «۱۸۴۹»

سنگ های ونیز«۱۸۵۱»

و مجموعه سخنرانی ها درباره معماری «۱۸۵۴».

نابغه ای که افکار پراکنده اش از تزلزل شخصیتی اش بود، تحت تأثیر کارلایل، با شور و حرارت جویای ارزش ها و خردمندی و شکوه قرون وسطی بود. جان راسکین همچون معتقد به طبقات متضاد اجتماعی مبنی بر دو دسته فرهیخته و غیر فرهیخته بود.

جان راسکین به شدت گرایش به معنویات و اخلاقیات دارد. وی با گرایشی که نسبت به موضوع معنویات در هنر دارد به خوبی متوجه از هم گسیختگی فرهنگ هنری زمانه می شود و آن را در وضعیت اجتماعی – اقتصادی که هنر را احاطه کرده است، جستجو می کند. جان راسکین کل نظام صنعتی را مقصر می شناسد و علیه هر نوع نوآوری که در اثر انقلاب صنعتی به وجود آمده است، اعتراض می کند و به جدال علیه مفهوم انتزاعی صنعت می پردازد و به هماهنگی رضایت بخش کار و تولید قرون وسطایی علاقمند می شود و علمدار سبک «نئو گوتیک» می گردد.

نظریات جان راسکین درباره هنر و معماری در چارچوب اصول اخلاقی و فرضیه های اجتماعی قرار می گیرد و از آنجائیکه گرایش به فرهنگ گذشته دارد و خود را مدیون تاریخ احساس می کند. واقعیت وجودی آهن را در معماری به رسمیت نمی شناسد و روش های صنعتی ساختمانی را به عنوان خیانتی از سوی معماری نسبت به هنر طرد می کند. جان راسکین زیبایی ظاهری را بازتابی از زیبایی باطنی می داند و به همین دلیل نیاز فزاینده به معنویات را در معماری تجویز می کند.

نظریه مدیریت علمی

مدیریت را امروزه، علم اداره سازمان ها می نامند. مدیریت در تمام سطوح ، امروزه به صورت یک علم مطرح می گردد. در کشورهای مختلف امور مدیریتی را به صورت تخصصی به افرادی می سپارند که از توانایی لازم برخوردار می باشند.

در حال حاضر دو نوع شیوه مدیریت را می توان آن نام برد که عبارت اند از:

مدیریت عمومی

این شیوه مدیریتی عموماً تخصصی نیست ولی ادعای تخصصی شدن را دارد. در این شیوه، مدیر صرفاً ماشین امضا است و خلاقیت و نبوغ خاصی را دارا نمی باشد. در این شیوه مدیریتی، عمدتاً دستورات به صورت «طبق مقرات اقدام شود» است. و بدنه سازمان ها و به ویژه نیروهای کارشناسی هیچ گونه امیدی بهبود ندارند و سازمان به صورت تعبدی و خشک اداره می شود و معمولاً این نوع سیستم مدیریتی، مدیر محور است و هیچ گونه نقشی برای تعامل قائل نیست. این شیوه مدیریتی، وجه غالب اکثر کشورهای در حال توسعه است و بیشتر در اقتصادهای دولتی یا اقتصادهایی، که ساز و کارهای دولتی دارند دیده می شوند.

مدیریت حرفه ای

این شیوه مدیریتی عمدتاً تخصص گرا و حرفه گرا است و به کارایی و اثربخشی تاکید فراوان دارد. این شیوه مدیریتی، شیوه‌ای پاسخگو است و نسبت به آینده سازمان و سیستم حساس و پاسخگو است. در این شیوه مدیریتی، عمدتاً انتخاب مدیران بر اساس لیاقت و کارایی است و ملاک انتخاب مدیران دانش، مهارت، تجربه و کارایی است. این شیوه مدیریتی جوامع صنعتی و مدرن است که عمدتاً اقتصاد آن ها غیر دولتی است. در این شیوه مدیریتی معمولاً تصمیمات به صورت تعاملی است و نمی توان یکباره تصمیم گیری نمود، تمام تصمیمات در سطح کلان، بر اساس یافته های علمی و نتایج تحقیقاتی است. در این شیوه مدیریتی مهم ترین نقش به مدیر نوآور، خلاق و مبتکر داده می شود.